Αφιερωμένο στον πίνακα του σαλονιού σου

Φωτεινά, λαμπερά,
καλοσιδερωμένα πουκάμισα
Κυκλοφορούν στα σαλονια
και ευφραίνουν το βλέμμα.
Κινούνται σαν άνθρωποι
Αγγίζονται σαν άνθρωποι
μα χωρίς περιεχόμενο κανένα.

Αγγαλιά κενή
Βλέμμα ανύπαρκτο
Ουσία καμμία.

In what unseen fiber of my being do you still hide?

Shedding the Youthful Lover

I found an empty snakeskin today in the corner of my garden.

My husband wouldn’t go near it.

But I was fascinated, not afraid;

the snake was far from here, I knew,

having been set free.

How quick and painless

the transformation for a cold-blooded beast,

how much longer for those of us with warmer hearts.

We need three whole weeks

just to replace an eyelash we’ve cried away,

a full month for a stomach lining to turn over,

six years for all the cells to completely regenerate themselves.

For decades I’ve wondered

on summer afternoons

on moonlit nights

how long it will take to expel you.

It’s been a lifetime

and still

you are here.

By now every inch of my body

must have long since changed.

In what secret part of me are you living?

In what unseen fiber of my being

do you still hide?

Beverly Monestier

Έτσι ακριβώς...

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...

Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένη και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»   Μάριο ντε Αντράντε

Ψευδής καθησυχασμός

όπως λέμε false alarm...

Σταμάτα το το κάγκελο
ή διάκοψε το ρεύμα
να μην ακούω όλο το βράδυ
τον ήχο εκείνο που λέει πως ήρθες
και πως τώρα μπορώ να κοιμηθώ.

Είναι πολύ κουραστικό
κάθε δέκα λεπτά
να μην έρχεσαι.

... Κι αυτό ξεκούρδιστο να με κοροϊδεύει

   περιπλάνηση

Πτήσεις ελευθερίας
και αναπνοές δροσιάς
γεμίζουν τα πνευμόνια
μα η κόκκινη κλωστή δεμένη
στο δεξί μας πόδι
σαν πυξίδα λειτουργεί
μαγνητισμένη απ' το βορρά μας.
Κινδυνεύουμε να συγκρουστούμε
στους απέραντους αιθέρες
προσποιούμενοι ότι
έχουμε γίνει αόρατοι
ο ένας για τον άλλο.
Ξεχνούμε ότι καταγόμαστε από την ίδια πόλη
που μας ακολουθεί.

success

Τι καλά που τα καταφέρνεις
Αξιοθαύμαστα επιτεύγματα
Δέστε, θαυμάστε!

«Success is the name of the game!»

Aπέτυχες μόνο στο σημαντικότερο έργο
Που λέγεται ζωή αληθινή.

Wedding Cake

He wrapped his hand around my own
as I clutched the knife.
We eased it down, not much resistance.
When the blood wouldn't stop, we knew.
We were not cutting wedding cake, but flesh,
the two that had become one.

By Beverly Monestier