Πάει και το κρεβάτι που αγαπήσαμε. Όπου αγαπηθήκαμε για εικοσιπέντε χρόνια. Το κρεβάτι όπου συλλάβαμε τα διαμάντια μας και με βύζαξαν ώρες ατέλειωτες, όπου σβήσαμε το πάθος μας και στεγνώσαμε το δάκρυ μου. Το κρεβάτι όπου σταδιακά προσαρμόσαμε τη στάση του ύπνου μας για να εφαρμόζουν όλες οι γωνιές μας, για να ζεσταίνω τα κρύα μου πόδια το χειμώνα, να νιώθω την αναπνοή σου στο σβέρκο όλες τις εποχές και να ηρεμώ στην ασφάλεια της αγάπης σου. Το κρέβάτι που άκουσε τους αναστεναγμούς μας, το κλάμα των παιδιών μας και το δικό μας. Που ήταν μάρτυρας των πιο γλυκών μας εξομολογήσεων και των πιο πικρών μας παραπόνων, των πιο σκληρών μας λόγων. Που άντεξε ατέλειωτες και ατέρμονες συζητήσεις και είδε τον καυγά μας να κορυφώνεται σε πόνο και σε δίψα για νέα ένωση. Απόλαυσε μαζί μας τη γλυκειά γεύση της συμφιλίωσης και του σμιξίματος μετά την πίκρα. Χαλάρωσε και υποχώρησε μαζί μας στις περιποιήσεις. Απορρόφησε κρυφά στις δυο του άκρες ανέκφραστα όνειρα, καϋμούς, κρυφές σκέψεις και βουβό κλάμα. Έγινε κοινωνός αίματος, σπέρματος, δακρύών και ιδρώτα.
Το γήπεδο μας, ο κήπος μας, η αρένα μας, η φωλιά μας, αντικαταστάθηκ με νέας τεχνολογίας φρέσκο κεβάτι χωρίς βεβαρημένο ιστορικό, με λευκό ποινικό μητρώο, έτοιμο να στηρίξει, να ξεκουράσει και να ακούσει νέες ιστορίες.
Κι εσύ λείπεις.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου