CUT

Εμείς τα παιδιά του πολέμου
είχαμε στα γυρίσματα της ζωής μας
ένα CUT.
Στην πιο γλυκειά σκηνή,
εκεί που αφεθήκαμε να παρασυρθούμε από το ρόλο,
που πιστέψαμε πως ήταν αληθινός,
CUT.

Κι από τότε προσπαθούμε να αλλάξουμε σκηνικό
να αλλάξουμε έργο
να προσαρμοστούμε.
Κι όλο γυρίζουμε και κοιτάζουμε κρυφά πίσω
για να δούμε τι θα γινόταν αν
πώς θα ήμαστε τώρα αν.

Το κουβαλούμε μαζί μας αυτό το CUT
και τα άπαιχτα σενάρια,
τα προβάλλουμε σαν την αιτία μας
τη δικαιολογία μας και το άλλοθι μας
που είμαστε κάπως
που δεν είμαστε αλλιώς.

Ταρακουνούμαι στη σκέψη ότι
μέσα στη σοφία του μισού μας αιώνα,
έχοντας αναλάβει το ρόλο του σκηνοθέτη,
του συγγραφέα και του σεραριογράφου
παραδίδουμε ανναλλίωτο αυτό το CUT
στα μέλη του δικού μας θιάσου
στα νεαρά και ανυποψίαστα βλαστάρια μας.

Σαν νέοι εισβολείς στην δική τους ισορροπία
τους καλούμε να διαχειριστούν το CUT τους
απροετοίμαστοι και ανεκπαίδευτοι.
Σαν αδιάφοροι δάσκαλοι
δεν τους διδάξαμε
ότι και τα πιο γλυκά σενάρια
τα πιο φαινομενικά σταθερά
ανατρέπονται.