Zo

http://www.music-bazaar.com/mn/music/p4/bad/qlrnhye4y6lv9yyk4e05fsu818qic5.mp3

Are you really as happy as the role you play?

Honestly Genuinely Lovingly

I wish you enough!

A fancy nothing box

Δε θα του πω πως μου λείπει
δε θα το πω ούτε σε μένα.

Θα με θυμίσω ότι πάντα μου ξέφευγε.
Ενώ κρυβόταν τον αγάπησα

τον εαυτό του τον ευαίσθητο και ευάλωτο,
αυτό το τρομαγμένο παιδί
που έβγαινε μόνο πυροβολώντας.

Σα μάνα
καλυπτόμουν από τα πυρά του και τον μάλλωνα
με φροντίδα και φόβο μαζί.

Ταυτίστηκε πολύ με το κάστρο
περισσότερο από τη ψυχή του,
περισσότερο από μας που τον νιαστήκαμε.

Αγρίευε όταν πληγωνόταν το περίβλημα
και πίστεψε ότι ήταν αυτός ο στόχος.
Αφομιώθηκε και έγινε ένα με την ακριβή συσκευασία
μ' ένα φάντασμα ψυχής που αιμοραγεί.

Κι άφησε εμάς να αγαπούμε
μια υποψία παρουσίας αληθινής
ξεχασμένης και επικίνδυνης.

Φεύγω. Λυπούμαι.

Ζύμωση

Η τρυφερή ρώγα συνθλίβεται
για να βγάλει το χυμό του σταφυλιού.
Παραμερίζεται η σάρκα και αχρηστεύεται.
Βρωμά κι αφρίζει ο μούστος
μέχρι να γίνει η ζύμωση.
Θυμάται ακόμα το φρέσκο φρούτο
με το φωτεινό περίβλημα
που ήταν,
αναθρεμμένο από το χώμα και τον ήλιο
για να ξεδιψά και να χορταίνει.
Παλεύει και δακρύζει
μέχρι αργά και σταθερά,
υπό κατάλληλες συνθήκες
να ωριμάσει,
να υιοθετήσει το βαθύ χρώμα του κρασιού,
έτοιμο για άλλες χρήσεις.
Με λεπτό άρωμα που ελαφρώς παραπέμπει
στην προτύτερη πορεία της ρίζας, του κορμού και του καρπού
και γλυκειά γεύση που ζαλίζει
θα συνοδεύσει εκλεκτές γαστρονομικές απολαύσεις,
ωραίες στιγμές, τρυφερές φιλικές,
ρομαντικές συνευρέσεις.
Θα το μελετήσουν στενά οι γευσιγνώστες
να στροβιλίζεται στο κρυστάλλινο ποτήρι
με τη νέα πορφυρή γυαλάδα
και θα το ερωτευτούν οι τυχεροί
που θα ευφρανθούν μαζί του.

Peaceful coestistence

Do I have the right to upset you?
Of course not.
Will I try so knowingly?
No way!
Do I have the right to speak my opinion?
Most definetely.
Will I give it up?
Absolutely not.
I will exercise my right
politely but firmly.
Do you want to get upset?
Your exclusive right.
Stay calm or get upset
as you choose.
You have the right and the power.
Not me.
Let's be adults.

Υποτροπή

Ήσουν τόσο απελπιστικά ήρεμος
... κενός;;
τόσο τραγικά ανεξάρτητος
... για λύπηση;;

Μια σχιζοφρενική κατάσταση:
μαζί και χώρια
και είναι τόσο φυσικό
και τόσο αφύσικο.

Το μήκος της σωστής απόστασης
που μας διαφεύγει
το δοκιμάζουμε σαν λάστιχο
τεντώνοντας το όσπου φτάνει
μέχρι να μας κτυπήσει
και κονταίνοντας το την άλλη
μέχρι που μας πνίγει.

Ποιος μιλά;

Παράξενο που ακούεται
να μη σε καταλάβω
να μη σε αναγνωρίσω
να μη σε περιμένω!

Είναι άραγε η πληγή που κλείνει
ή η ελπίδα που σβήνει;

A break from the break

Weren't we sweet
in our nice change of clothing
at the expensive high class place?

with the young one to enjoy
as our common pride and accomplishment
wearing the referee outfit
that didn't quite fit him?

Friends, lovers, opponents
with so much to share
and so much more to split;
co-operating and competing
in a game that bears the name of love.

When I needed you most

Ηρθες την κατάλληλη ώρα
να δημιουργήσεις συνθήκες
αστάθειας
να κινήσεις απολιθωμένες
πεποιθήσεις.

Η θυσία σου δεν ήταν άσκοπη
μη λυπάσαι
απλώς δεν ήμουν έτοιμος.

Νόμιζα πως ήξερα
πως είχα τις απαντήσεις
πως δε χρειαζόμουν κανένα

να μου πει πώς θα ζήσω
στη θέση που μου παραχώρησες.
Τώρα που μόνος ελέγχω
τη φόρμουλα
θα σε ρωτούσα αν ήσουν παρών.

Ακουσες το κάλεσμα και ήρθες
από τη σοφία του απόκοσμου που κατοικούσες
για να μεταλαμπαδέψεις και σε μένα τη γνώση

της αιώνιας ερώτησης
του τι κάνω εδώ.

Έχεις μήνυμα

Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά σου
Ένας πόνος που του αρνήθηκες έκφραση
και επιτακτικά απαίτησε λόγο.
Αδιαπραγμάτευτα διεκδίκησε προσοχή
Αναπόσπαστη επιτέλους
Ολοκληρωτική
Χωρίς κάλυπτρα και φτιασίδια
για να κρύβουν το χρώμα του πηκτού αίματος

Άνοιξαν βίαια οι κρουνοί
και το software χύθηκε ανεξέλεγκτα.
Τα στριμωγμένα στην αφάνεια αισθήματα
παρουσιάζονται αναίσχυντα
μη υπακούοντας στις αυστηρές εντολές
να μην ενοχλούν την άτρωτη εικόνα της
Αποφασιστικότητας σου

To πολλά υποσχόμενο hardware
ξεκουρδίζεται και παραφωνεί
Απρογραμμάτιστο.
Κι ο αδελφός που έλειπε και ήρθε σου θυμίζει

Until you Die, Live.
Define Life please.

Thanks for sharing

Δε χρειάζεται να έχω δίκαιο
Δε χρειάζομαι πλέον να σε πείσω
Είμαι καλά
Ξέρω.

Από το με νοιάζει και πονώ
Στο ευχαριστώ που μοιράστηκες τη γνώμη σου
Στο έχεις κι εσύ δίκαιο
Στο σέβομαι τις επιλογές σου
Αλλά ξέρω και είμαι καλά.

Μακρύς ο δρόμος και περνά
γύρω από την αγάπη θα έλεγες
Παρακάμπτοντας την.

Όμως όχι.
Aπό δίπλα περνά.
Μαζί της τρέχει.
Με τον παλμό της οδηγεί
Στο ξέφωτο της ηρεμίας.

Ναυάγιο

Το μόνο που ήθελα ήταν να ακουμπήσω την αύρα της οικειότητας μας
να βυθιστώ σ' εκείνον τον ύπνο της ξεχασιάς
να ξαποστάσω από την πίκρα και το θυμό που δε μου ταιριάζει

να ακολουθήσω εκείνη την ακτίνα φωτός του Άη Γιάννη
που διαπέρασε τη σκληρότητα του κέλυφους και
άγγιξε τον πυρήνα μας που είναι ζεστός και υγρός και μαλακός.

να χαμογελάσω με αποδοχή για τη νέα κατάσταση

όπως χαμογελούσα στο άγγιγμα σου τα βράδια
όταν ήσουν ζαλισμένος κουρασμένος ή βυθισμένος σε άλλα
αλλά δίπλα μου.

Το ήξερες αλήθεια ότι στη σιωπή στο σκοτάδι στη δική μου μοναχική πλευρά
χαμογελούσα με αποδοχή και ευγνωμοσύνη;

Αντέχεις αλήθεια στη σκέψη ότι κοπιάζουμε να σκοτώσουμε
όλη τη μουσική που μοιραστήκαμε που ακόμα αγαπούμε
που ζει ακόμα σαν μέρος του εμείς μας;

με στόχο μια εκ νέου ξεκινημένη μηχανή
σε νέους ρυθμούς εκκωφαντικά θορυβώδεις
που θα κινείται με πολύ καύσιμο
αλλά δε θα λικνίζεται αυτόβουλα σε καμιά μουσική;

Επίθεση επιβίωσης

Δήλωσα με στόμφο και σοβαρότητα ότι δεν σ΄αγαπώ πια
ότι στέρεψε η φροντίδα μου για σένα
ότι πνίγηκε στη σκληρότητα
στην αλαζονία και στον εγωισμό.

Ελευθερώθηκα και σκούπισα την κούραση
σηκώθηκα ξανά να περπατήσω.

Κράτησα το βλέμα μπροστά, πολύ μπροστά΄
και πάτησα πεισματικά το πόδι στο χώμα

Συγκροτήθηκα, τίναξα τη λύπη από τα φτερά
και προχώρησα με βήματα βαρύγδουπα.

Ντύθηκα με ασπίδα τα δικά σου ρούχα
και οπλιστηκα με δόρυ το θυμό μου.

Μέχρι που έπεσε το βλέμα μου βαθιά μέσα στα μάτια σου
και είδα να καθρεφτίζεται πίσω η αγάπη μου.

Τότε θυμήθηκα ότι ποτέ κανένας δε σταμάτησε να αγαπά κανέναν.
ότι το οπλοστάσιο δεν ωφελεί όταν κτυπά στη δική μου καρδιά.

Μαζεύω πυρομαχικά και τα αποθηκεύω
έτοιμα για την επίθεση αυτοκτονίας

που θα εκτελέσω την κατάλληλη στιγμή
αλλά να ξέρεις ότι θα σ' αγαπώ.

προδοσία και "προδοσία"

Οι άντρες αγαπάτε τις εαυτών γυναίκες
ως αγάπησε ο Χριστός την Εκκλησία
με αυτοθυσία ...
και συ γυνή μεγαλύνθιτι ως η Σάρα
ευφραινομένη τω ιδίω ανδρί...
ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω...

Κτυπά η αγάπη την "αγάπη"
που έρεε σε συχνότητα
που δεν ελάμβανε ο πομπός της
ένα κομματάκι καρδιάς αφρόντιστο
διψούσε για την αγάπη του Χριστού
αλλά η "αγάπη" πρόσφερε αυτό που καταλάβαινε
όπως το διδάχτηκε στην δική της πατρίδα.

Κι η προδοσία φτύνει την "προδοσία"
που δεν τήρησε τα υποσχόμενα
τα ευλογημένα από το νόμο του Θεού
τα απαιτούμενα από τα συμβαλλόμενα μέρη.
όπως τα καταλάβαινε στη δική της γλώσσα.

Δυο ορφανές αγάπες
φλερτάρουν με δυο πόρνες προδοσίες
σε μια βόλτα στο ανεμοβρόχι
μήπως και ξαναβρούν την ισορροπία τους
ένα φθινοπωρινό απόγευμα.

Such a waste of life

We arrange appointments,
send delegations
visit EU ambassadors
and UN representatives.
We take part in rallies
hold exhibitions on the life that was.
We run petitions and count the signatures
we try to prove the injustice
and claim what belongs to us
in the Dreamland of our lives.

We then visit lawyers
check the legislation
take count of our created dreamland
and try to crop and divide it
between the lawful owners
consuming energy, time, emotion;
scarce resources granted
to cherish and use wisely
on our earthly paradises.

Why can't we just love and be?

Revelation

Tώρα ξέρω φιλενάδα
έχω τις απαντήσεις
έχω τη γνώση που χρειάζεται
ότι τα πάντα εν σοφία εποίησε
ότι καλώς είμαστε εδώ που είμαστε.

Κι αν δυσκολεύεσαι να το δεις θα σου το δείξει
με όλη τη μεγαλοπρέπεια και καθαρή φωνή
κι ας φαντάζει σκληρό και αποτρόπαιο
πρέπει επιτέλους να το πιάσεις,
πόσο δυνατά πρέπει επιτέλους να φωνάξει

για να πεις δόξα τω Θεώ;
ευλογημένος ο ερχόμενος.

familiar stranger

Πώς γίνεται ξένος ένας δικός σου;
πώς γίνεται αυτός που σε έλεγε αγάπη μια ζωή
να σταματά πια να σου μιλά;

Πώς μπορεί το στήθος που έγερνες σταθερά επάνω του
που ήξερες την αφή και τη μυρωδιά του
να κυκλοφορεί σε κάποιου ξένου το σώμα;

Πώς η φωνή που σε καλημέριζε το πρωί
και σε καληνύχτιζε το βράδυ να μη μπορεί πια
να αρθρώσει παρά ένα απόμακρο γεια;

Πώς μπορεί το αίμα των παιδιών σου
να στέλλει το χειρότερο φαρμάκι στην ίδια τη φύση σου;

Τα χέρια που σε χαϊδεψαν πώς έχουν γίνει μαχαίρια
που κόβουν δεσμούς, που σχίζουν καρδιές;

Πώς μπορεί να στριμωχτεί η αγάπη μέσα στο θυμό;
και πώς μαζεύεις δύναμη από τα απομεινάρια της
για να διεξάξεις τον αγώνα που απαιτείται;
τον αγώνα ενάντια στον άνθρωπο σου
και εναντίον του εαυτού σου.

Πώς θα βρεις το σθένος να κάμεις το ένα δυο;
να ονομάσεις δικό μου το δικό μας;
Ποιος θα διεκδικήσει και θα κερδίσει την ιστορία μας
που είναι άρηκτα δεμένη με το κάθε κομματάκι αποκτήματος;

Πώς χωράει ο νους αυτό το εκκωφαντικό σπάσιμο
χωρίς να κλείσει τα αυτιά
και να κατεβάσει τα ρολά;

CUT

Εμείς τα παιδιά του πολέμου
είχαμε στα γυρίσματα της ζωής μας
ένα CUT.
Στην πιο γλυκειά σκηνή,
εκεί που αφεθήκαμε να παρασυρθούμε από το ρόλο,
που πιστέψαμε πως ήταν αληθινός,
CUT.

Κι από τότε προσπαθούμε να αλλάξουμε σκηνικό
να αλλάξουμε έργο
να προσαρμοστούμε.
Κι όλο γυρίζουμε και κοιτάζουμε κρυφά πίσω
για να δούμε τι θα γινόταν αν
πώς θα ήμαστε τώρα αν.

Το κουβαλούμε μαζί μας αυτό το CUT
και τα άπαιχτα σενάρια,
τα προβάλλουμε σαν την αιτία μας
τη δικαιολογία μας και το άλλοθι μας
που είμαστε κάπως
που δεν είμαστε αλλιώς.

Ταρακουνούμαι στη σκέψη ότι
μέσα στη σοφία του μισού μας αιώνα,
έχοντας αναλάβει το ρόλο του σκηνοθέτη,
του συγγραφέα και του σεραριογράφου
παραδίδουμε ανναλλίωτο αυτό το CUT
στα μέλη του δικού μας θιάσου
στα νεαρά και ανυποψίαστα βλαστάρια μας.

Σαν νέοι εισβολείς στην δική τους ισορροπία
τους καλούμε να διαχειριστούν το CUT τους
απροετοίμαστοι και ανεκπαίδευτοι.
Σαν αδιάφοροι δάσκαλοι
δεν τους διδάξαμε
ότι και τα πιο γλυκά σενάρια
τα πιο φαινομενικά σταθερά
ανατρέπονται.

Good bye bed

Πάει και το κρεβάτι που αγαπήσαμε. Όπου αγαπηθήκαμε για εικοσιπέντε χρόνια. Το κρεβάτι όπου συλλάβαμε τα διαμάντια μας και με βύζαξαν ώρες ατέλειωτες, όπου σβήσαμε το πάθος μας και στεγνώσαμε το δάκρυ μου. Το κρεβάτι όπου σταδιακά προσαρμόσαμε τη στάση του ύπνου μας για να εφαρμόζουν όλες οι γωνιές μας, για να ζεσταίνω τα κρύα μου πόδια το χειμώνα, να νιώθω την αναπνοή σου στο σβέρκο όλες τις εποχές και να ηρεμώ στην ασφάλεια της αγάπης σου. Το κρέβάτι που άκουσε τους αναστεναγμούς μας, το κλάμα των παιδιών μας και το δικό μας. Που ήταν μάρτυρας των πιο γλυκών μας εξομολογήσεων και των πιο πικρών μας παραπόνων, των πιο σκληρών μας λόγων. Που άντεξε ατέλειωτες και ατέρμονες συζητήσεις και είδε τον καυγά μας να κορυφώνεται σε πόνο και σε δίψα για νέα ένωση. Απόλαυσε μαζί μας τη γλυκειά γεύση της συμφιλίωσης και του σμιξίματος μετά την πίκρα. Χαλάρωσε και υποχώρησε μαζί μας στις περιποιήσεις. Απορρόφησε κρυφά στις δυο του άκρες ανέκφραστα όνειρα, καϋμούς, κρυφές σκέψεις και βουβό κλάμα. Έγινε κοινωνός αίματος, σπέρματος, δακρύών και ιδρώτα.
Το γήπεδο μας, ο κήπος μας, η αρένα μας, η φωλιά μας, αντικαταστάθηκ με νέας τεχνολογίας φρέσκο κεβάτι χωρίς βεβαρημένο ιστορικό, με λευκό ποινικό μητρώο, έτοιμο να στηρίξει, να ξεκουράσει και να ακούσει νέες ιστορίες.
Κι εσύ λείπεις.

Πέταξε το

το δέντρο της ζωής μας έπιασε ψώρα.
σαν τις τριανταφυλιές του κήπου μας
που ψέκαζε κάθε τέτοια εποχή ο χαραλάμπης
με υπομονή και με αγάπη
και μας έδιναν ξανά τριαντάφυλλα
γερά, όμορφα, μυρωδάτα.
αλλά εσύ διάλξες να ρίξεις πετρέλαιο στη ρίζα.
δεν έμαθες ποτέ να ξεχωρίζεις τα ζιζάνια και τα παράσιτα
ούτε το κλίμα που τα βοηθά να ευδοκιμούν.

apwleia

απώλειες που κρατούν ένα κομμάτι της ψυχής μας μαζί τους
και μας αφήνουν λίγο κουτσουρεμένους από ψυχή να κυκλοφορούμε
με τη σκιά μόνο του μέρους που λείπει.
θέλει σκύψιμο η σκιά από πάνω της για να ζεστάνει
να μη μπάζει νερά να μη φυσά να μη φουρτουνιάζει
παρά μόνο να αντανακλά με θαμπά αλλά γλυκά χρώματα
την ανάμνηση.

150 days

Σε θέλω κοντά μου
αλλά μπορώ και μόνη μου
θέλω να στηριχτώ στο μπράτσο σου
αλλά περπατώ και στα δυο μου πόδια
Θέλω να σ' αγαπώ
αλλά αγαπώ και τον εαυτό μου.

Θα κτυπήσω το ράμφος μου στο βράχο
να κόψω ότι περιττό μου πρόσθεσε ο χρόνος
θα το ακονίσω ξανά κτυπώντας το σκληρά
να λειτουργεί όπως το ήθελε η φύση.
Θα ξεριζώσω μετά τα νύχια ένα-ένα
που έχουν γίνει γαμψά,
κι ας αιματώσουν τα δάκτυλα
κι ας πονούν.
Θα περιμένω να βλαστήσουν νέα
για να βγάλω ένα-ένα τα φτερά
που βάρεσαν και δε μ αφήνουν να πετώ.
Θα γυμνωθώ και θα περιμένω στο έδαφος
μέχρι να μεγαλώσουν νέα πούπουλα στις φτερούγες,
φρέσκα, αέρινα και ελαφριά
έτοιμα για νέες πτήσεις.
Κι ας πάρει εκατόν και πενήντα ημέρες
θα πετάξω ξανά σαν τον αετό.